“Ο Σπύρος Δοξιάδης υπήρξε πρόεδρος Ιδρυτής του «Ιδρύματος Ερευνών για το παιδί». Πρόεδρος, Ιδρυτής του Ινστιτούτου Υγείας του Παιδιού, Διευθυντής και ιδρυτής της Παιδιατρικής Κλινικής του Νοσοκομείου ΠΑΙΔΩΝ “Αγία Σοφία” Υπουργός Υγείας στη πρώτη μεταπολιτευτική κυβέρνηση της Ελλάδας.”

Ο Σπύρος Δοξιάδης υπήρξε μια μοναδική προσωπικότητα στον Ελληνικό Παιδιατρικό χώρο και όχι μόνο. Σαν ελάχιστο φόρο τιμής αισθανόμαστε την ανάγκη ότι πρέπει να αναφερθούμε σε αυτόν ακόμα μια φορά, σαν επίγονοι αυτού γιατί η Μονάδα συνεχίζει να λειτουργεί με την επωνυμία Διαγνωστική και Θεραπευτική Μονάδα για το παιδί «Σπύρος Δοξιάδης» και σύμφωνα πάντα με τις αρχές που αυτός όρισε. Αυτές οι αρχές και το γνωστικό αντικείμενο είναι για την παιδιατρική τόσο σύγχρονες όσο και όταν αυτός τις πρώτο διατύπωσε, είτε ως καθηγητής παιδιατρικής, είτε ως υπουργός υγείας. Ο Σπύρος Δοξιάδης ήταν ο Επιστήμονας Άνθρωπος, που εισήγαγε στο χώρο της παιδιατρικής την έννοια της ολιστικής προσέγγισης του βρέφους, παιδιού, εφήβου. Δίδαξε την έννοια της συνέχισης της κλινικής οντότητας αυτού. Συνέδεσε την ψυχή και το σώμα του παιδιού, την έννοια της σωματικής και ψυχικής υγείας αυτού. Συνέλαβε την έννοια της οικογένειας και του παιδιού σαν μια ενότητα και την υποχρέωση του παιδιάτρου να είναι εκπαιδευτής της οικογένειας και συνήγορος του παιδιού. Η έννοια της γενετικής και της επιγενετικής επίδρασης πάνω στο παιδί δεν του ήταν άγνωστη γιατί τις επεξεργαζόταν στα συγγράμματά του από τη δεκαετία του ’70.

Ο Σπύρος Δοξιάδης ήταν ο πρώτος που συζήτησε στην Ελληνική Παιδιατρική πραγματικότητα το κακοποιημένο παιδί, το Munchausen syndrome by proxy και όλες τις επιδράσεις του κακού κοινωνικού παράγοντα μέσα στο πλαίσιο της κοινωνικής παιδιατρικής. Δεν υπάρχει τομέας της παιδιατρικής που να μην είχε ασχοληθεί με πρωτοποριακό τόπο. Οι συνεργασίες του με πρωτοπόρους της αναπτυξιακής παιδιατρικής όπως Illingworth Brazelton, τον κατέταξαν στην ομάδα των πρωτοπόρων στον τομέα της παιδιατρικής. Ακόμη ήταν ο υπουργός υγείας που συνέταξε το πρώτο νομοσχέδιο αναγνώρισης των ψυχολόγων στην Ελλάδα. Ο Σπύρος Δοξιάδης πίστευε ότι η εκπαίδευση είναι το πρώτο και τελευταίο που θα μπορούσε να γίνει για την ανάπτυξη της προσωπικότητας των παιδιών. Όταν τον συγχαρήκαμε για την ανάληψη των καθηκόντων του ως υπουργό υγείας , εκείνος μας αντέτεινε το λόγο ότι θα προτιμούσε την ανάληψη του Υπουργείου Παιδείας. Έτσι ο Σπύρος Δοξιάδης υπήρξε η μέγιστη παιδιατρική και εκπαιδευτική παρουσία του παιδιατρικού χώρου, με ολοκληρωτική διάσταση του συγγραφικού του έργου.

Σταχυολόγημα  από αφιερώματα στον Σπύρο Δοξιάδη

Σπύρος Δοξιάδης υπήρξε πρόεδρος του «Ιδρύματος Ερευνών για το παιδί» από το 1982 έως το 1991. Πέθανε το 1992 από καρδιακό επεισόδιο παραμένοντας δραστήριος Πρόεδρος του Ιδρύματος μέχρι την τελευταία στιγμή.

Ο Σπυρίδων Αποστ. Δοξιάδης (1917 – 6 Μαΐου 1991) ήταν Έλληνας γιατρός και πολιτικός, ιδρυτής του κέντρου Βρεφών “Μητέρα” και πρωτοπόρος της κοινωνικής παιδιατρικής στην Ελλάδας. Διατέλεσε βουλευτής με τη Νέα Δημοκρατία από το 1977 ως το 1981 και υπουργός. Ως υπουργός Κοινωνικών Υπηρεσιών κατάργησε το προγαμιαίο πιστοποιητικό και το αντικατέστησε με τα Κέντρα Ενημέρωσης. Έγραψε πολλά επιστημονικά έργα.

Σπούδασε Ιατρική στο πανεπιστήμιο της Αθήνας και στο πανεπιστήμιο του Ντάρχαμ. Ειδικεύτηκε στην παιδιατρική. Διορίστηκε καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Σέφιλντ σε ηλικία 32 ετών και εν συνεχεία υφηγητής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, το 1952. Ανέλαβε τη διεύθυνση του μαιευτηρίου “Αλεξάνδρα”. Ίδρυσε επίσης το Ινστιτούτο Υγείας του Παιδιού το 1965, του οποίου ήταν διευθυντής ως το 1982, και υπήρξε σύμβουλος του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας (ΠΟΕ). Με δική του πρωτοβουλία ιδρύθηκε το “Ίδρυμα Μελετών για το Παιδί”, το 1982. Ήταν ο πρώτος πρόεδρος της Εταιρείας Προστασίας Σπαστικών (1972).

Ο Δοξιάδης συμμετείχε στην κυβέρνηση εθνικής ενότητας ως υπουργός Κοινωνικών Υπηρεσιών από τις 9 Οκτωβρίου 1974 ως τις 21 Νοεμβρίου 1974 και ξανά στην κυβέρνηση του Γ. Ράλλη από τις 28 Νοεμβρίου 1977 ως τις 10 Μαΐου 1980. Στις εκλογές του 1977 εξελέγη βουλευτής Επικρατείας με τη Νέα Δημοκρατία.

Όταν ανέλαβε υπουργός ο Δοξιάδης έκανε την πρώτη απόπειρα για εφαρμογή ενός εθνικού συστήματος υγείας παρεμποδίστηκε όμως από διάφορους κύκλους, συμπεριλαμβανομένης της Νέας Δημοκρατίας, με αποτέλεσμα το προσχέδιο για την Υγεία να εγκαταλειφθεί.

Επίσης ως υπουργός ξεκίνησε (1978) την πρώτη εκστρατεία κατά του καπνίσματος στην Ελλάδα και ίδρυσε την Ελληνική Εταιρεία Ιατρικής Ηθικής και Δεοντολογίας, όπως επίσης την Ελληνική Αντικαπνιστική Εταιρεία.
Πέθανε στο νοσοκομείο “Υγεία”, όπου νοσηλευόταν από την Πρωτομαγιά του 1991, συνεπεία οξέος εμφράγματος του μυοκαρδίου. Κηδεύτηκε με δημόσια δαπάνη στο Πρώτο Νεκροταφείο Αθηνών, το Μάιο του 1991.

ΕΡΓΑ

“Παιδιατρική θεραπευτική”, εκδότης Παρισιάνου Α.Ε. 1990

Πηγή: Βικιπαίδεια “Σπυρίδων Δοξιάδης”   

Επί τη ευκαιρία του γεγονότος αναρτούμε παλαιότερες δημοσιεύσεις, που αφορούν τον Ιδρυτή της Μονάδας, σαν ένα ελάχιστο δείγμα φόρου τιμής στην Προσωπικότητα , το έργο και το όραμα του Σπύρου Δοξιάδη. Οι δημοσιεύσεις αυτές υπάρχουν στο αρχείο της Μονάδας, από όπου ανασύρθηκαν.

ΑΡΙΣΤΟΣ ΔΟΞΙΑΔΗΣ

Σαν σήμερα πριν 30 χρόνια έφυγε ο πατέρας. Βρήκα στη βιβλιοθήκη μου το “Ένας Γιατρός Σκέπτεται και Γράφει” (Ερμής 1977), συλλογή με δοκίμια και άρθρα από την περίοδο 1974-1977.

Σκέφτηκα πόσα θα είχε να πει και να πράξει μέσα σε αυτή την πανδημία. Παραθέτω δυο μεγάλα επίκαιρα αποσπάσματα. Θα ήθελα να ήταν εδώ να τα συζητήσουμε.

Α. Από το μεγάλο δοκίμιο “Ο ρόλος του γιατρού στην κοινωνία” (1974) όπου περιγράφει τέσσερις ρόλους: θεραπευτής, ερευνητής, εκπαιδευτής, πνευματικός άνθρωπος. Το απόσπασμα είναι από το τρίτο μέρος “Ο γιατρός ως εκπαιδευτής”…

Δεν είμαστε αρκετά φορτωμένοι με άλλα καθήκοντα; Δεν υπάρχει φόβος να δημιουργήσουμε αντιδράσεις, αν επεκτείνουμε το ρόλο μας τόσο πολύ;

Νομίζω υπάρχουν τρία επιχειρήματα που δείχνουν την ανάγκη να είμαστε εμείς εκπαιδευτές:

Το πρώτο είναι γιατί οι άνθρωποι αναζητούν αδιάκοπα πληροφορίες για θέματα που τόσο πολύ τους απασχολούν, όπως το θέμα της υγείας τους. Τις πληροφορίες αυτές θα τις πάρουν οπωσδήποτε. Αν εμείς δεν είμαστε πρόθυμοι να τις δώσουμε, θα τις πάρουν από πηγές που πάντως δε θα είναι τόσο αξιόπιστες όσο οι γιατροί. Θα τις πάρουν από συγγενείς, από τη γειτονιά, από εκλαϊκευτικά δημοσιεύματα. Βλέπομε επανειλημμένα πόσα περιττά άγχη δημιουργούνται από το διάβασμα άρθρων που δεν τα πολυκαταλαβαίνουν ή από πληροφορίες ανεύθυνων προσώπων. Ώστε το δίλημμα δεν είναι να δώσουμε εμείς πληροφορίες ή να μην τις πάρουν καθόλου, αλλά να δώσουμε εμείς σωστότερες πληροφορίες ή να τις πάρουν από πρόσωπα ανεύθυνα και χωρίς τις κατάλληλες γνώσεις.

Το δεύτερο επιχείρημα είναι ότι με την άνοδο του μορφωτικού επιπέδου σε όλες τις χώρες και οι άρρωστοι, αλλά πολύ περισσότερο οι υγιείς, δεν μπορούν πια να είναι ένα δοχείο που παθητικά το γεμίζουμε με δογματικές εντολές σχετικά με την υγεία του. Ο κόσμος είναι πιο μορφωμένος, τα έντυπα και τα άλλα μέσα επικοινωνίας τον φτάνουν πολύ ευκολότερα, παίρνει πάρα πολλές πληροφορίες για θέματα υγείας ή παραπλήσια και έχει αποκτήσει πια δικές του γνώμες και αντιλήψεις. Ο δογματισμός από τη μεριά μας μπορεί να φέρει αντίδραση και έλλειψη συνεργασίας. Χρειάζεται πολύ ενεργότερη συμμετοχή των μη γιατρών στην αντιμετώπιση κάθε προβλήματος που έχει σχέση με την υγεία του πληθυσμού. Γι’ αυτή την ενεργό αντιμετώπιση, που σημαίνει ενεργό συνεργασία με το ιατρικό επάγγελμα, χρειάζεται εκπαίδευση του κόσμου και η εκπαίδευση αυτή δεν μπορεί να έλθει παρά μόνο από μας τους γιατρούς.

Το τρίτο και ίσως σπουδαιότερο επιχείρημα είναι ότι σήμερα πια μπορεί να πει κανένας ότι δεν υπάρχει τομέας της ανθρώπινης δράσης που να μην έχει σχέση με τη σωματική και ψυχική υγεία. Η οικονομία μιας χώρας, η προστασία του περιβάλλοντος, το πολιτικό σύστημα, η δημοκρατική διακυβέρνηση ή η έλλειψη της, μέτρα καταπιεστικά ή φιλελεύθερα, όλα αυτά, άλλο από πιο κοντά και άλλο από πιο μακριά, έχουν επίδραση στην υγεία μας. Όταν λοιπόν είναι τόσο στενή η σχέση και τόσο αλληλένδετα τα προβλήματα, πώς είναι δυνατό εμείς ως γιατροί να απομονωθούμε μόνο στο ρόλο μας του θεραπευτή και του ερευνητή; Δεν είναι φανερό ότι μόνο αν δείξουμε ενδιαφέρον για όλα αυτά τα εξωιατρικά φαινόμενα και γεγονότα, θα μπορέσουμε να βελτιώσουμε την υγεία ενός πληθυσμού για τον οποίο είμαστε υπεύθυνοι; Για να βελτιώσουμε όμως την υγεία που εξαρτάται από τόσους πολλούς παράγοντες, πρέπει αδιάκοπα και προς κάθε κατεύθυνση να παίζουμε το ρόλο του εκπαιδευτή, γιατί αλλιώς άλλες επιστήμες, άλλες αρχές, άλλες αρμοδιότητες θα μας παραμερίσουν και θα παίρνουν σημαντικές για την υγεία του κόσμου αποφάσεις χωρίς καθόλου να μας ρωτούν.
__________________

Β. Από το άρθρο “Η πολιτική ευθύνη του επιστήμονα” (1976)

…

Ευθύνη σημαίνει τη μεταφορά της επιστημονικής σκέψης και μεθοδολογίας σε οποιοδήποτε άλλο πρόβλημα εξετάζουμε. Ένα από τα κύρια γνωρίσματα της επιστημονικής σκέψης είναι η αντικειμενικότητα, η ψύχραιμη ανάλυση όλων των προσιτών στοιχείων που αποτελούν ένα πρόβλημα, είναι η τίμια αναγνώριση της άγνοιας ή της αδυναμίας για γνώση ορισμένων στοιχείων ενός προβλήματος.

Αφού μελετήσει ο επιστήμονας όλα τα προσιτά στοιχεία, αφού αναγνωρίσει όλα τα ασαφή, απρόσιτα ή άγνωστα, καταλήγει σε ένα συμπέρασμα. Αλλά για κάθε συμπέρασμα η επιστημονική σκέψη πρέπει να ξέρει και να καθορίζει το βαθμό πιθανού λάθους. Ο επιστήμονας πρέπει να δυσπιστεί αν η πιθανότητα αυτή είναι μεγάλη ή να αλλάζει το συμπέρασμα, αν νέα στοιχεία κάνουν αναγκαία την αλλαγή.

Μπορεί να αντιταχτεί σε αυτή την αντίληψη ότι ελάχιστα είναι τα προβλήματα, ιδιαίτερα τα κοινωνικά και πολιτικά, που όλα τα στοιχεία είναι γνωστά και όλα τα συμπεράσματα αλάθητα – και ότι αν επομένως περιμέναμε για κάθε απόφαση τη βεβαιότητα θα μέναμε με δεμένα τα χέρια. Η αντίθεση αυτή οφείλεται σε παρανόηση. Το ότι δεν είναι κάθε γνώση και κάθε συμπέρασμα απόλυτα εδραιωμένο δε σημαίνει αδράνεια. Σημαίνει απόφαση με επίγνωση ότι βασίζεται σε ανεπαρκή στοιχεία, σημαίνει δράση με συνειδητοποίηση των πιθανών λαθών και των πιθανών κινδύνων.

Υπηρετώ μια επιστήμη όπου αυτή η αβεβαιότητα είναι συχνή και συχνά δυσβάσταχτη. Αλίμονο για τον άρρωστο αν η θεραπεία άρχιζε όταν ο γιατρός είναι απόλυτα βέβαιος και για τη διάγνωση και για την καλύτερη θεραπεία. Αυτό δε συμβαίνει. Προχωρούμε όμως σε αποφάσεις για τη θεραπεία, γιατί ο χρόνος και η αρρώστια δεν περιμένουν. Ο γιατρός όμως που σκέπτεται επιστημονικά, ενώ αποφασίζει πώς να ενεργήσει, έχει σύγχρονα και ξεκάθαρα στο μυαλό του τα κενά στη διάγνωση, την ενδεχόμενη αβεβαιότητα στη θεραπεία και την ανάγκη για αδιάκοπη επανεξέταση όλων των στοιχείων. Ετσι είναι και θεραπευτής και επιστήμονας.

Το ίδιο κριτικό πνεύμα πρέπει λοιπόν ο κάθε επιστήμονας να αναπτύσσει για κάθε πρόβλημα. Αυτό είναι εξάλλου και το πεδίο που ο επιστήμονας πραγματικά διαφέρει από οποιοδήποτε άλλο μορφωμένο και καλόπιστο άνθρωπο.

__________________

Σύμφωνα με δημοσίευμα του Ανδρέα Δ. Γκούση στο Κερκυραϊκό Βήμα, το Σάββατο 27 Ιουνίου 1992, ο Σπύρος Δοξιάδης υπήρξε ένας Ιδεαλιστής Ασκληπιάδης.

«…Οικογενειακή παράδοση η ιατρική: Ο πατέρας του επίσης Γιατρός και Υπουργός Υγιεινής, σε όλη τη δημιουργική 4ετία του 1928-1932. Ο θείος του Καθηγ. Στο Πανεπιστήμιο του Βερολίνου και ο αδερφός του Θωμάς Επιστ. Διευθυντής και Πρόεδρος του Δ.Σ. Θεραπ. «ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ».

Για το επιστημονικό έργο του συμφοιτητού μου και φίλου Σπύρου Δοξιάδη ασχολήθηκε το Συνέδριο Ε.Κ.Π. Υγείας που έγινε, μέσα Μαΐου , στην αίθουσα του Ιονίου Πανεπιστημίου. Αυτό έδωσε την αφορμή στην Οικογένεια Καθηγητή Κουσουνή και στη συζυγό του Μάνδυλα, όπως και στους Σαββανή και Καββαδία , Παιδιάτρους – Μέλη Δ.Σ. ΙΧΕΚ, να δείξουν ακόμα μια φορά την Επιστημονική και Κοινωνική Προσφορά τους. Επίσης η Επίκουρος Καθηγ. Κ.Π.Α. Αποστολοπούλου και η Ψυχολόγος Δοντά – Βλάχου κ.α.

Ο Σ.Δ. ήταν Άνθρωπος με μεγάλη αντίληψη για την Υγεία, ανοιχτό μυαλό με ευρεία μόρφωση. Οι αποφάσεις του γρήγορες, θετικές και Σύνομες.

Ο λαϊκισμός δεν τον απασχόλησε. Έτυχε να είμαι στο γραφείο του, Υπουργ. Υγ., όταν του διάβαζε έγγραφο ένας επαρχιώτης Γιατρός που υπηρετούσε σε άλλο άσχετο Ίδρυμα και ΟΧΙ στο Γεν. Νοσοκομείο του Νομού, σταλμένο από τον Γεν. Διευθυντή του Υπουργείου του. Έγραφε: «Όταν κατά τη διάρκεια ΟΛΟΥ του 24ωρου υπάρχει ανάγκη στο Γεν. Νοσοκομείο να τον καλείτε. Και αν αργήσει να ειδοποιήσετε το 100, τον Εισαγγελέα, το Νομάρχη κλπ». Ξέχασε τον Αρχηγό του Γεν. Επιτελείου. Έξαλλος ο Σπύρος Δοξιάδης δίνει εντολή να καλέσουν τον Γεν. Δ/ντη λέγοντας: «Ο Εξυπνάκιας» συνεχίζει τα παλιά του». «Από εδώ μέσα θα φεύγει έγγραφο μόνο σαν είναι σύννομο». Όπως έμαθα, ο Γιατρός συνέχισε κανονικά τη δουλειά του στο Ίδρυμά του, μετά ΆΜΕΣΗ επέμβαση του Σπύρου Δοξιάδη.

Πρώτος αυτός τόλμησε να αγωνιστεί εναντίον του Καπνίσματος. Η Νομοθεσία για την ΗΧΟΡΥΠΑΝΣΗ είναι δική του. Τα ενημερ. Δελτία του Υπουργείου του στέλνονταν τακτικά σε όλους τους Υγ/κους. Ξεκίνησε με πάθος την λειτουργία των Κέντρων Υγείας, όπως μου το βεβαίωσε ο διάδοχός του Παρασκ. Αυγερινός.

Διοργάνωσε πολλά Συνέδρια στην Κέρκυρα. Όταν ήμουνα Πρόεδρος του Γεν.Νος/μειου ο Σπύρος Δοξιάδης βοήθησε για τη μεταφορά του (1966) από ΣΠΙΤΑΛΙΟ-ερείπιο των Φυλακών στο νεόκτιστο τότε Νοσοκομείο, όπου και θα παραμείνει ώσπου να κατασκευαστεί το νέο μεγάλο στα ιδιόκτητα οικόπεδά του στο Κοντόκαλι.

Τελευταία συνάντησή μας στο εορταστικό Δείπνο, Ιουν. 1990, για τα ιατρικά 50 χρόνια μας. Πήραμε Δίπλωμα Ιουν. 1940. Δική του πρωτοβουλία μια και στα φοιτητικά μας χρόνια ήταν πρόεδρος της Σχολής μας.

Αυτός ήταν ο Σπύρος Δοξιάδης, όπως το αναφέρει στο γράμμα του, ο ίδιος : Ένας ιδεαλιστής που συνεχώς «προσπαθούσε».

Ανδρέας Δ. Γκούσης

__________________________________________________________________________

Αφιέρωμα στην εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, την Τετάρτη 29 Ιουλίου 1992, από τον κ. Γεώργιο Γκιάτη, παιδίατρο, αναφέρει:

ΣΠΥΡΟΣ ΔΟΞΙΑΔΗΣ – Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΓΙΑΤΡΟΣ ΚΑΙ ΙΔΕΟΛΟΓΟΣ

«Ευκαιριακά σημειώνω τη διάλυση του Ινστιτούτου Υγείας του Παιδιού και την απομάκρυνση του Δοξιάδη από το Νοσοκομείο ΠΑΙΔΩΝ «Αγία Σοφία» στη περίοδο της δικτατορίας των συνταγματαρχών και την αποκατάσταση των με την μεταπολίτευση το 1974.

Εδώ πρέπει να αναφέρω τη βαθιά θλίψη που αισθάνθηκε ο καθηγητής ΣΠΥΡΟΣ ΔΟΞΙΑΔΗΣ , που ήταν προικισμένος με τόσα προαναφερθέντα προσόντα, με το υποδειγματικό ήθος και που πίστευε και εφάρμοζε σαν γνήσιος ακαδημαϊκός δάσκαλος την «αξιοκρατία», άλλος ακαδημαϊκός δάσκαλος ο κ. Ανδρέας Παπανδρέου ήταν ανειλικρινής απέναντί του.

Συγκεκριμένα με την ανάληψη της διακυβέρνησης της χώρας από το ΠΑΣΟΚ τα τέλη του 1981 άρχισε η ριζική αντικατάσταση των διοικητικών συμβουλίων όλων των οργανισμών, των Νοσοκομείων και των Ιδρυμάτων από νέα πρόσωπα φιλικά προσκείμενα στο ΠΑΣΟΚ.

Για αυτό ο Δοξιάδης ζήτησε ακρόαση από τον Πρωθυπουργό κ. Ανδρέα Παπανδρέου, η οποία έγινε αποδεκτή. Στο Καστρί που μετέβη ζήτησε ευθαρσώς από τον κ. Πρωθυπουργό να του γνωρίσει αν προτίθεται να αντικαταστήσει το υπάρχον διοικητικό συμβούλιο του Ινστιτούτου Υγείας του Παιδιού από άλλο συμβούλιο. Στο αίτημά του αυτό ο κ. Πρωθυπουργός τον διαβεβαίωσε κατηγορηματικά ότι δεν προτίθεται να αντικαταστήσει τον Πρόεδρο καθηγητή Δοξιάδη και τα λοιπά μέλη του Συμβουλίου του Ινστιτούτου που εθεωρείτο υγειονομική μονάδα επιστημονική – ερευνητική και όχι πολιτική, με αξιόλογη δράση αναγνωρισμένη από όλους.

Δυστυχώς η ανωτέρω δοθείσα υπόσχεση του κ. Πρωθυπουργού δεν τηρήθηκε τελικά, γιατί μετά από λίγες μέρες ο καθηγητής Δοξιάδης έλαβε με μεγάλη του έκπληξη την υπουργική απόφαση του τότε Υπουργού Υγείας κ. Παρασκευά Αυγερινού με την οποία αντικαθίστατο αυτός και το συμβούλιό του.

Για τη δικαιολογημένη πικρία που αισθάνθηκε από αυτό το γεγονός ο Καθηγητής Δοξιάδης απηύθυνε προς τον κ. Πρωθυπουργό ανοικτή επιστολή (που δημοσιεύτηκε στον αθηναϊκό τύπο) στην οποία διερωτάτο πως ένας Ακαδημαϊκός δάσκαλος που ταυτόχρονα ήταν Πρωθυπουργός έδιδε υποσχέσεις σε άλλον ακαδημαϊκό δάσκαλο τις οποίες μετά τη συνάντηση των δεν τήρησε !

Μετά την ανωτέρων αντικατάσταση ο Καθηγητής Δοξιάδης δεν απογοητεύτηκε αλλά σαν σωστός επιστήμονας – ερευνητής πλαισιωμένος από μια ομάδα επιστημόνων ίδρυσε στην Αθήνα το 1982 το «Ίδρυμα Ερευνών για το παιδί» που είχε σκοπό την έρευνα των παραγόντων που έχουν άμεση ή έμμεση σχέση με τη σωματική, τη ψυχική και τη κοινωνική Υγεία του παιδιού.

Για το σκοπό αυτό συνέστησε μια Ειδική Διαγνωστική Μονάδα που απαρτίζεται από Παιδίατρο, Παιδοψυχίατρο, Παιδο-νευρολόγο, Ψυχίατρο, Ψυχολόγους, Λογοπεδικούς, Ειδικούς Παιδαγωγούς, Ψυχογλωσσολόγους, Εργοθεραπεύτρια και Κοινωνικούς Λειτουργούς.

Στην παραπάνω διαγνωστική μονάδα προσέρχονται καθημερινά παιδιά από όλη την Ελλάδα με προβλήματα παιδιατρικά, νευρολογικά, με διανοητικές καθυστερήσεις, με διαταραχές λόγου (όπως τραυλισμό, δυσλεξία, κ.α.) με μαθησιακές δυσκολίες, με προβλήματα συμπεριφοράς και συναισθηματικές διαταραχές.

Πράγματι θεωρείται πολύτιμη, αξιόλογη και μοναδική στο είδος της για τη χώρα μας η ύπαρξη της Ειδικής Διαγνωστικής Μονάδας στην οποία το 1991 προσήλθαν και ζήτησαν τις υπηρεσίες της 400 παιδιά με προβλήματα ψυχικής υγείας τα οποία και αντιμετωπίστηκαν με τις ανάλογες παρεμβάσεις.

Με την ευκαιρία αυτή σημειώνω για τους ενδιαφερόμενους τη διεύθυνση του Ιδρύματος Ερευνών για το παιδί που μπορεί να απευθύνονται: Οδός Αμαλίας 42, 10558 Αθήνα και τηλέφωνα 3238807, 3236783.

Το συγγραφικό έργο του Σπύρου Δοξιάδη ήταν τεράστιο με αναρίθμητες επιστημονικές έρευνες και ανακοινώσεις και με ανελλιπή συμμετοχή του στα Ελλαδικά, Ευρωπαϊκά, Αμερικάνικα και Παγκόσμια Παιδιατρικά συνέδρια.

Τελειώνοντας κρίνω σκόπιμο να αναφέρω τη μέγιστη εντύπωση που προκάλεσε η ομιλία του Σπύρου Δοξιάδη τον Μάιο του 1978 στη γενική συνέλευση της Παγκόσμιας Οργάνωσης Υγείας (ΠΟΥ) στο ανάκτορο της Κοινωνίας των Εθνών στη Γενεύη (Ελβετίας) στην οποία ανέπτυξε με κάθε λεπτομέρεια και σαφήνεια το θέμα της οργάνωσης των Υγειονομικών Υπηρεσιών σε παγκόσμια κλίμακα και ειδικότερα στη χώρα μας, καθώς επίσης το απαραίτητο της εφαρμογής ενός συστηματικού αντικαπνιστικού αγώνα στην καταπολέμηση ιδιαίτερα του καρκίνου του πνεύμονα.»